BİRLİKTE KAYBEDİYORUZ

En kutsal meslek nedir?

Neden bir mesleğe kutsallık yüklenir?

Ne zaman,niçin aldık bu sıfatı  hatırlayan var mı?

Peki nasıl kaybettik?

Bunu cevabı belli…Okul koridorlarında  yumruk yiyerek, sınıfta karnımızdan bıçaklanarak, 5 el silah sıkılarak kaybettik.

 Biz kutsallığımızı kaybederken aslında çok şey kaybettik.

Geleceğe olan umudumuzu kaybettik. Sevgiyi, saygıyı,vicdanı, iyi ve güzel olan her şeyi… Ve kaybetmeye devam ediyoruz.

Kutsal dediğimiz bu meslek bir eğitimciyi daha kaybetti trajik bir şekilde. İbrahim Oktugan… 

Mesleği gereği yerine getirmesi gereken bir görevi ifa ettiği için kanun bilmez bir öğrenci tarafından hayattan ve sevdiği mesleğinden koparıldı.

Okuldaki çocukların kahkaha seslerine silah sesi karıştı. Çocuklarımızın güvenle eğitim alması gereken okullarımız yalnızlığa ve karanlığa terk edildi…

Öğretmenlere; sayısız sınavlardan, saatlerce süren mülakatlardan sonra mesleğini yapabilirsin deniliyor ama sonrasında gözden çıkarılıp değersizleştiriliyor. Oysaki bir öğretmen toplumun bel kemiğidir. Toplumu şekillendiren, geliştiren, yücelten öğretmenlerdir.

 “Yeni nesil sizin eseriniz olacaktır.” diyerek öğretmenliği yücelten, kıymet veren bir anlayıştan, değersizleştirilen bir anlayışa hangi ara geçtik!

 Öğretmenin güvende ve mutlu olmadığı bir sistemde öğretmen topluma ne kadar faydalı olabilir? Öğretmenin sesinin duyulmadığı, kimsesizliğe terk edildiği bu düzen devam ederse güzel olan her şey sessizleşir, koca bir nesil kimsesiz kalır ve hatta gün geçtikçe kimliksiz…

“Eli öpülesi…” ile başlayan masalların bırakılması, ivedi bir şekilde “Öğretmenlik Meslek Kanunu”nun hayata geçirilmesi gerekiyor.

Unutmayalım ki “Milleti kurtaranlar yalnız ve ancak öğretmenlerdir. Öğretmenden mahrum bir millet, henüz millet adını alma yeteneğini kazanamamıştır.” M. Kemal ATATÜRK.