YILAN, ÖFKE VE SEVGİ…

 

Bir yılan marangoz dükkânına girer ve köşeyi döner dönmez testereyi görür ve ona doğru ilerler...

 

Testereye temas edince biraz yara alır...

 

O anda dönerek tepkiyle testereyi ısırır ve bu sefer de ağzını çok fena keser…

 

Sonra ne olduğunu anlamayan yılan testerenin kendisine saldırdığını düşünüp testereyi bütün gücü ile çepeçevre sararak onu öldürmek ister...

 

Çok acıdır ki yılan kendini testere ile vahşi bir şekilde öldürür…

 

Müthiş bir hikâyedir…

 

‘Öfke ile kalkan, zararla oturur’ demiş atalarımız…

Hayatta bazen öfke ile hareket edip bizi inciteni biz de incitmek isteriz…

 

Öyle ya! Sonuçta bizlerde etten, kemikteniz… Lakin farkında olmadan kendi kendimizi harap eder, farkına varmayız…

 

Hayat böyledir…

 

Öfke birikir özde,

An gelir yüze,

An gelir göze,

An gelir sese /söze,

Hatta gönle yansır öfke…

 

Öyle güçlüdür ki, kasar kavurur bazen…

Anlık geçenleri de vardır, bir ömür sürenleri de…

 

Bıçak gibidir öfke… Keskindir…

 

Kılıç olur, kınından çıktımı bir kere,

Ne kelle kalır ortada ne hatır…

 

En kötüsü de gönülden öfkelenmektir ki,

Can-ı bile ayırır canından bir ömür…

 

Bu yüzden nefret ve öfkeye zor olsa da sevgi ile karşılık vermeliyiz…

 

Ne demiş Yunus Emre;

 

Gelin tanış olalım,

İşin kolayın tutalım

Sevelim sevilelim,

Dünya kimseye kalmaz