Uzunca bir dönemdir Avrupa Birliğine gireceğiz diye top yekün seferber olduk. Kanunlar değiştirdik, yaşam şeklimizi biçimlendirmeye çabaladık. Kentlerimizi Avrupa Kenti yapma hayalleri ile oralardaki kentlerdeki binaların taklitlerini yaptık...

Bir Avrupa türküsüdür tutturup dillerde nakarat, Avrupalı olmaya çabaladık. Sıkışan herkes Avrupa standartlarına sığındı. “Avrupada böyle değil” deyip kendini haklı göstermek için bu silahı kullandı. Birileri kentleri Avrupa kenti yapmaya soyundu; kendi gezdikleri yerlerde çektiği fotoğraflardakine benzer bir kent inşa etmeyi Avrupalılık saydı. Ama ne yazık ki elindeki fotoğrafta sadece görüntü vardı.  O da bu görüntünün her şey olduğunu sandı. Hem kendini, hem de diğerlerini kandırdı. Avrupa kentini birkaç bina ile göstermelik üç beş taklit sanat eseriyle yapabileceğini sandı.

Fotoğrafa bakmak yetmiyordu elbet Avrupalı olmak için. Bir Avrupa kenti inşa edebilmek için. Her şeyden önce bir kültür yaratılmalıydı bu uğurda. İnsanlar bu standartlarda bir yaşam modeli kazanmalıydı. Yaşam modelini değiştirmek içinde biraz para kazanabilmeliydiler. En azından bir devlet memurunun ortalama geliri kadar özel sektörde ve belediyeye bağlı çalışan taşeron ve yan şirketlerde kazanabiliyor olmalıydılar.

Evet, bunlar ellerindeki Avrupa fotoğraflarında görmedikleri ayrıntılardan sadece bir kaçıydı. Yine görmedikleri bir şey Avrupa Kentlerinin alt yapılarıydı. Yollarıydı, asfaltlarıydı. Bunları da görmedikleri ve onları alkışlayacaklardan kimseler görmediği için ellemeye ve dokunmaya yine gerek yoktu. Çünkü onların hayali tatil hatırası olarak çektirdikleri fotoğrafların kopyasını yapabilmekti.

Öyle de oldu, altyapıya kimse elini sürmedi, kimse görünmeyen ve alkış almayacak noktaları aklına bile getirmedi. Hatta her yağmur sonunda sularla dolan caddeler onlara Venedik sokaklarını hatırlattı belki de.. Onlar da her şeyi Avrupa Kenti olmayı bir fotoğrafın kopyasını yapmakta aradı...

Kimse asfaltlara dokunmadı... Kanalizasyon yeterlimi, su tesisatları eskidi mi? Bir kez bunu sormadı!

Şimdi 01 Ocak 2009 tarihi itibari ile yeni bir uygulamayı da ülkemizi yöneten iktidar yürürlülüğe soktu. Yine konu Avrupa Standartlarıydı. Bir sene önce çıkarılan sigara yasağı gibi buda hop diye kucağımıza konulmuş oldu. TÜV tarafından yapılması ön görülen yeni muayene sistemi hem maliyeti, hem de ortaya koyduğu standartları ile ciddi sıkıntılara neden oldu.

Evet, Türkiye’nin hangi yolu Avrupa standartlarındaydı. Kaç trafik kuralı ve diğer bu konuda sorumlu olan personel bu standartlarda eğitim görmüşler ve bu standartlarda hizmet verebiliyordu.

Bir zamanlar Cem Yılmaz’ın rol aldığı reklam filminde “Asfalt ağladı be!...” yerine insanlar asfaltlardan dolayı “Araba ağladı be!...” derken. Rot balans diye meslek grubu Avrupa Ülkelerinde yok ve Türkiye’de varken; nasıl bir mantıkla Avrupa Standartlarında bir muayene sistemi getirilmişti.

Birileri fotoğraflara bakarak Avrupa kenti yaratmaya, birileri de Avrupalılaşmayı böyle tersten başlatmaya devam ettiği sürece Ne asfalt, ne araba ağlayacak, ağlayan her zamanki gibi vatandaş olacak.