ZEKİ AMA…

Bu sözü en çok annelerden duyarsınız. Çocuğu için, “Aslında zeki ama çalışmıyor.” derler. Öğretmenler de toplantılarda çoklukla çocuğun velisine söylerler.

Bir çıkış arama çabasıdır.

Bir kabulleniş serzenişidir.

Bir çaresizlik sözüdür.

Anneler ve öğretmenler; çocuğu istendik yönde değiştirip, dönüştüremediklerinde “Zeki ama çalışmıyor!” sözünün arkasına sığınırlar.

“Çalışsa çocuk başaracak!” derler.

Ama gerçekte; başarısızlığın masumca gizlenmesidir.

Zeki ama çalışmıyor…

Çocukların çoğu derslerine çalışmaz; günlerinin büyük bir kısmını oyun ve yaramazlık yaparak geçirir.

Dersmiş, okulmuş umurlarında olmaz.

O kadar eğitim yılı okula boşuna gelip giderler.

Sonra da bir şey öğrenmeden okuldan mezun olur ve giderler.

Çocuk kendisini kapatıyor.

Ne öğrenmek ne de bilmek istiyor.

Hiçbir uyarana tepki vermiyor.

Anne öğretmene; öğretmen anneye suç atıyor.

Çaresizliğin pik yaptığı bir durum.

Zeki ama çalışmıyor…

Biraz ilgi…

Biraz gayret…

Biraz özveri…

Yetecektir çocuğa.