ACIMIZ BÜYÜK

Acımız büyük çünkü, hayatlarının baharında yaşamlarından sökülüp alındılar. Hunharca katledildiler.

Kimi yedi,  kimi yetmiş; kimi kadın, kimi erkek; kimi öğretmen, kimi işçi; kimi öğrenci, kimi memur…

Hepsi “barış” demek için oradaydı.

Köyümüzde yaşlı insanlar vakti zamanı gelince hayattan göçer giderlerdi. Köyümüz haftalarca yas tutardı. Kabullenilmek istenmezdi ölümleri.

Gençlerin ölmesi köyün felaketi olurdu. Erken ölüm denirdi. Aylarca yas tutulurdu. İnsanların ağıtları hiç dinmezdi.

Suçsuz günahsız her gün onlarca insan ölüyor.

Her gün bir yerlerde bombalar patlıyor.

Ölümler, ağıtlar her yerde.

Ankara Garında yaşanan ölümler başka bir şeydi. Ne dense az gelirdi. Katliam, felaket, vahşet…  

Acımız büyük!

Böyle bir acı bu ülkede ne yaşandı ne de görüldü.

 Hissetmemek, ağlamamak, gözyaşı dökmemek, insanlığından utanmamak, kahrolmamak insan olmamaktır.

Ülkenin utancıdır bu!

Her yer kan gölü!

Her yer insan parçası!

Her yer ağıt!

Bin dokuz yüz yetmiş yedi

Unutulmaz yılın adı.

Bin dokuz yüz yetmiş yediyi kimse unutmadı. Acısı hala yüreklerdedir.  

10 Ekim 2015 Ankara Gar’ındaki katliam yüreğimizi bin kat daha yaktı.

“Barış” demek için yolara düşmüş insanlar hunharca katledildi. Dillerinde “barış, kardeşlik, dostluk” olanlara bu düşmanlık nedendi?

Acımız büyük!

Hiç kimse beklemiyordu.

Şoktaydı insanlar.

Yaşananlara inanmak istemiyordu.

Ta ki televizyonlar canlı yayın yapana kadar.

 Ta ki ölenler, yaralananlar hastanelere taşınana kadar.

Ta ki evlerine, illerine cenazeler gelene kadar.

Ta ki sevdiklerini kaybedene kadar.

Tarifsiz büyük bir acı!

Yok böyle bir acı…